каждая минута с закрытими глазами - это потеря шестидесяти секунд света (с) Г.Г.Маркес
Самыя розныя пачуцці змяшаліся сёння. Грэемся разам са стомленай коткай пад настольнай лямпай, і адначасова самотна і добра.
Раніцай пад торцік абмяркоўвалі ў ліцэі мумітролеў. Мы успаміналі, каго мы любілі больш за усіх, калі чыталі. і я падумала, што Мюмла, з яе чырвонымі чаравікамі, рознымі загонамі і самотным шчасцем, дакладна самы мой персанаж.
А потым ў аўтобусе мы з ментом, які спачатку лавіў мяне, калі я ад нечаканага паварота пралятала міма, а потым самі ведаеце як глядзеў на самі ведаеце які значык, чыталі *в конце ноября*.
Я зразумела, што ў нас з Мюмлай больш агульнага.
Вы маеце рацыю...
Мюмла шла по лесу и думала про себя: "Как прекрасно быть Мюмлой! Мне так хорошо, что лучше и быть не может". Она любовалась своими длинными лапами и красными сапожками, гордилась своей затейливой мюмлинской прической: ее светло-оранжевые, блестящие и прямые волосы были собраны в узел на макушке и походили на луковицу. Она шла по низинам и горам, ступала по глубоким ложбинкам, которые дождь превратил в зеленые подводные сады. Она шла быстро и иногда подпрыгивала, чтобы почувствовать, какая она тоненькая и легкая.
(С) Туве Янссон
Раніцай пад торцік абмяркоўвалі ў ліцэі мумітролеў. Мы успаміналі, каго мы любілі больш за усіх, калі чыталі. і я падумала, што Мюмла, з яе чырвонымі чаравікамі, рознымі загонамі і самотным шчасцем, дакладна самы мой персанаж.
А потым ў аўтобусе мы з ментом, які спачатку лавіў мяне, калі я ад нечаканага паварота пралятала міма, а потым самі ведаеце як глядзеў на самі ведаеце які значык, чыталі *в конце ноября*.
Я зразумела, што ў нас з Мюмлай больш агульнага.
Вы маеце рацыю...
Мюмла шла по лесу и думала про себя: "Как прекрасно быть Мюмлой! Мне так хорошо, что лучше и быть не может". Она любовалась своими длинными лапами и красными сапожками, гордилась своей затейливой мюмлинской прической: ее светло-оранжевые, блестящие и прямые волосы были собраны в узел на макушке и походили на луковицу. Она шла по низинам и горам, ступала по глубоким ложбинкам, которые дождь превратил в зеленые подводные сады. Она шла быстро и иногда подпрыгивала, чтобы почувствовать, какая она тоненькая и легкая.
(С) Туве Янссон