Я сяджу дома з кавай і шакаладам, але не адчуваю ніякай утульнасці і ніякага задавальнення.
І забараняю сабе думаць аб уласнай непатрэбнасці.
Хоць хто яго ведае...
Зараз я ўжо амаль што разумею, што гэта не халодны дождж, які вымачыў да ніткі, і не хранічнае недасыпанне. Гэта абсалютна рэальнае пачуццё.
Вельмі непрыемнае, але я ад самага пачатку ведала, што адчую гэта. І таму зараз мне трошкі спакайней...